Depresja
Depresja jest najbardziej znanym i występującym zaburzeniem psychicznym na świecie. Najważniejszą kwestią do uświadomienia sobie jest fakt, że depresja jest chorobą, nie kaprysem czy lenistwem i wymaga leczenia, nie pocieszania. Używanie zwrotów typu „weź się w garść”, „ogarnij się”, „będzie dobrze” nie tylko nie pomoże osobie chorej, ale spowoduje nasilenie dystansu i poczucia bycia niezrozumianym przez osobę chorą a nawet przyczyni się do wzrostu poczucia winy osoby i tak już cierpiącej.
Najczęstszymi objawami depresji jest smutek, melancholia, przygnębienie, zniechęcenie, brak poczucia szczęścia itp. Według klasyfikacji zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania ICD-10 występują różne nasilenie stanów depresyjnych, takie jak: epizod depresyjny łagodny, umiarkowany, ciężki bez objawów psychotycznych oraz ciężki z objawami psychotycznymi.
Do objawów epizodu łagodnego należą: depresyjny nastrój, utrata zainteresowania, brak przeżywania przyjemności, zwiększona męczliwość. Epizod depresyjny o łagodnym nasileniu jest przyczyną distresu i trudności w wykonywaniu pracy oraz codziennych obowiązków, jednak nie zaburza spełnienia tych obowiązków całkowicie.
Epizod depresyjny umiarkowany wiąże się z powyższymi objawami jednak osiąga znaczne nasilenie i trwa co najmniej 2 tygodnie. Osoby z takimi epizodami mają wyraźne trudności z wykonywaniem pracy, spełnianiem obowiązków domowych.
Osoby cierpiące na epizod depresyjny ciężki bez objawów psychotycznych przejawiają wyraźne cierpienie lub pobudzenie. Dominuje u nich poczucie bezwartościowości, niska samoocena, poczucie winy a w ciężkich stanach nawet chęć samobójstwa. Powyższe objawy uniemożliwiają takim osobom wykonywanie jakiejkolwiek pracy zawodowej, obowiązków domowych, oprócz drobnych czynności.
W epizodzie depresji ciężkiej z objawami psychotycznymi oprócz objawów opisanych powyżej mogą wystąpić urojenia, omamy lub osłupienie depresyjne.
Z badań CBOS z października 2018 roku wynika, że depresja dotknęła 10 proc. dorosłych. Ankietowani jako przyczynę wskazywali długotrwały stres, szybkie tempo życia, niski status ekonomiczny oraz samotność. Niestety ostatnimi czasy choroba jaką jest depresja masowo dotyka dzieci i młodzież. Wpływ na to mają różne czynniki począwszy od trudności w szkole, środowiska w jakim przebywają poza szkołą, aż do poczucia bycia opuszczonym przez najbliższych (rodziców, opiekunów). Częstymi objawami u dzieci i młodzieży są zaburzenia snu, jedzenia, próby samookaleczenia lub myśli i próby samobójcze. Niestety wpływ na to ma wizerunek współczesnej rodziny, który na przestrzeni ostatnich lat bardzo się zmienił. Przemiany społeczne i kulturowe w świecie podnoszą standard naszego życia i stwarzają wiele możliwości realizowania siebie. Ale to co dobre dla jednostki nie zawsze jest dobre dla rodziny. Rosnąca liczba rozwodów powoduje, że rośnie liczba dzieci, które wychowują się tylko z jednym rodzicem. Taki model znacząco wpływa na pogorszenie procesów relacyjnych i emocjonalnych między dzieckiem a rodzicami.
W większości takich przypadków dzieci nie są w stanie unieść psychicznego obciążenia jakie na nich spadło i stara się zwrócić na siebie uwagę stosując różne zachowania mające na celu „zbliżyć” do siebie rodzica. Takie zachowania przyjmują często postać objawów, symptomów czy innych nieadaptacyjnych form zachowań.
Podsumowując dzisiejszy wpis, nie należy lekceważyć zauważonych u siebie lub u swoich najbliższych objawów depresji. Depresja jest chorobą, którą należy i można całkowicie wyleczyć. Nie lekceważmy najdrobniejszych objawów depresji u dzieci i młodzieży ponieważ szybko mogą przybrać na sile i prowadzić do poważnych zaburzeń jakimi są samookaleczanie czy nawet próby samobójcze.